Evy en Nico met Jules
In juni 2021 verwelkomden wij Jules, onze allereerste adoptiehond in ons gezin. Jules kwam met een enorme rugzak: hij werd vrijgekocht uit een dodingsstation in Spanje, waar hij vermoedelijk terechtkwam nadat hij gedumpt werd door een jager. Het kostte hem al zijn vertrouwen in de mens en alles wat met mensen te maken heeft. Onze Jules had zich volledig afgesloten van zijn omgeving en de vrijwilligster in Spanje (waarmee we nog regelmatig foto’s en filmpjes uitwisselen) vertelde ons dat het maanden heeft geduurd vooraleer hij zichzelf weer een beetje terugvond. Na 1,5 jaar was hij eindelijk “klaar” voor zijn enkele reis naar België.
En toen begon voor ons het grote avontuur. Jules was doodsbang toen hij net aankwam, volledig overprikkeld door de lange reis en nieuwe situatie waarin hij terechtkwam. Hij liep non-stop rondjes door onze woonkamer en had geen oog voor ons of onze Ierse Setter. We kregen de nodige instructies, konden alle vragen stellen die we op dat moment hadden en wuifden Alex uit. Jules kroop in de bench die we hadden klaargezet en daar bleef hij de eerste 48 uur. Al kijkend naar ons en onze Ier terwijl wij ons gewoonlijke gangetje gingen.
De hond die we in huis hadden gekregen, leek in niets op de hond die we op de filmpjes hadden gezien. Daar was hij immers vrolijk, liefdevol, speels en genoot hij zichtbaar van de knuffels en aandacht van de vrijwilligster in het asiel. De hond die we thuis kregen, was angstig, gestresst en gromde als we in zijn buurt kwamen. Gelukkig werden we goed voorbereid en konden we dat plaatsen: onze Jules heeft veel miserie meegemaakt, dus het hoefde niet te verbazen dat hij wat tijd en ruimte nodig had om te bekomen en te ontdekken dat wij betrouwbaar zijn. En dus gaven we hem wat hij nodig had: tijd, ruimte, liefde en geduld. Ook onze lieve Ierse Setter leek goed te begrijpen dat haar toekomstige vriendje even op zijn positieven moest komen.
De periode die een hond nodig heeft om te wennen aan zijn nieuwe situatie, verschilt per hond. In ons geval duurde het 2 dagen vooraleer hij uit zijn bench kwam, 4 dagen vooraleer hij snoepjes uit de hand nam, 10 dagen vooraleer hij onze andere hond erkende, 3 maanden vooraleer hij een blijk van vertrouwen gaf en ons een glimp van zijn prachtige karakter toonde, 6 maanden vooraleer hij geen bezitterig gedrag meer vertoonde en het stresshijgen minder werd, 12 maanden vooraleer hij niet meer reageerde op de automatische rolluiken, 18 maanden vooraleer hij voor een langere periode tegen ons aan kwam liggen en 24 maanden vooraleer hij zijn typische setterpootje leerde gebruiken om aandacht te krijgen.
Ondertussen maakt Jules 26 maanden deel uit van ons gezin en nog maandelijks zien we hem groeien en verder openbloeien. Nog maandelijks ontdekken we weer een nieuwe, positieve evolutie in zijn vertrouwen naar zowel ons als de rest van de wereld toe. Hij grommelt nog steeds wel eens als hij bang heeft of ongerust is, maar dan krijgt hij ruimte. Hij is nog steeds zenuwachtig in nieuwe situaties en heeft het niet zo voor vreemde mannen, maar ook daar houden we rekening mee. Een kwestie van geven en nemen.
Jules is onze tweede hond en onze allereerste adoptiehond. Hij is een echte setter die houdt van lange wandelingen, vrolijke spelletjes en gezellige knuffelmomentjes op de bank. Het kostte een serieuze portie geduld en aanpassingsvermogen (voor ons allemaal!), maar uiteindelijk kregen we die hond van op de filmpjes en zoveel meer. En of dat het waard was!
P.S.: Je kan de avonturen van Jules en zijn zusje Molly volgen via @irishsettermolly op Instagram. ;-)
