Mieke met Oliver
Dit is een verhaal over onze mislukte adoptie.
Even benadrukken: dat onze adoptiehond niet meer bij ons is, ligt niet aan hem en al zeker niet aan de Stichting. Zij hebben ons alle begeleiding gegeven die ze konden en meer dan dat. Onze adoptiehond is een prachtige setter, die we nog altijd missen. Hieronder lees je waarom hij dan toch niet meer bij ons is.
Na heel wat wikken en wegen hakten we dit voorjaar de knoop door: we zouden een hond adopteren. We kwamen terecht bij Stichting Setter Rescue The Netherlands, een organisatie die er niet alleen professioneel uitzag, maar dat ook écht blijkt te zijn.
We doorlopen de hele adoptieprocedure, waarbij een grondige screening gebeurt van ons als adoptiegezin, inclusief een huisbezoek. Op alle vragen en mogelijke problemen vinden we een goed antwoord of oplossing: we zijn ervan overtuigd dat we klaar zijn om een setter in huis te halen. We lezen ons in over hoe een (adoptie-)hond te begeleiden, we vertrouwen op onze ervaring als eerdere hondeneigenaars. Maandenlang bekijken we scenarios: wat doen we als dit gebeurt, wat doen we in dat geval, etc.
Maar de dag voor de komst van onze setter slaagt de paniek alsnog toe: wat als dit niet lukt? Wat als onze paniekerige kat wegloopt, wat als de hond onze dwergkonijnen toch achterna gaat zitten? En die plotse vrees bleek gegrond. Setters zijn jachthonden en bij sommige is hun jachtinstinct écht goed ontwikkeld, zélfs al hebben ze dat niet eerder getoond in de opvang. Het resultaat was na anderhalve dag dat we met een getraumatiseerde kat op de bovenverdieping zaten, doodsbange konijntjes buiten en het ergste van alles: een gefrustreerde hond in de woonkamer die overal kat & konijn ruikt maar nergens heen kan.
Met heel veel rust en geduld (en tijd) geraak je uit zo'n patstelling. Maar net daar is het misgelopen. Doordat ikzelf bol stond van de spanning en bezorgdheid over zowel de hond als de andere dieren, lukte het mij niet om voldoende rust en afleiding te bieden aan onze setter, die totaal overprikkeld bleef ronddrentelen. Alex gaf ons de beste adviezen en stond ons op elk uur van de dag bij. Desalniettemin was ik na 3 dagen volkomen uitgeput en stond ik op instorten. Wat de hond natuurlijk aanvoelde; onze setter at niet, wilde niet spelen, bleef onrustig... Hij was duidelijk niet gelukkig.
Alex heeft ons nog in contact gebracht met een dierengedragstherapeute, maar uiteindelijk hebben we, omwille van mijn mentale gezondheid én in het belang van de hond, de bijzonder moeilijke beslissing genomen om te adoptie vroegtijdig te annuleren. Ik was óp. Alex / de Stichting Setter Rescue heeft deze situatie op een zeer professionele manier aangepakt, vanuit het belang van de hond en met respect voor ons als niet-gelukte adoptanten. Onze setter heeft intussen een veel betere thuis gekregen dan wij hem konden bieden.
Wij hebben de intensiteit van een adoptie schromelijk onderschat. Een adoptiehond in huis halen betekent dat je je 24/24 voor het dier moet kunnen inzetten en dat je mentaal sterk moet staan om te blijven volhouden, corrigeren, begeleiden, aanmoedigen. En daar bleek ik niet toe in staat, ondanks alle voorbereiding. Onze setter was nochtans net als de andere honden een intelligente, aanhankelijke, enthousiaste en tolerante hond, een geweldig dier, maar als je zelf niet stevig in je schoenen staat, dan gaat het alsnog mis. En daar is de hond uiteindelijke de dupe van.
Laat dit relaas je zeker niet tegen houden om een adoptie te overwegen; je krijgt er ongetwijfeld een fantastische nieuwe huisgenoot bij. Maar weet dat achter elke gebalanceerde, gelukkige hond een stevig geankerd baasje hoort te staan en dat dat het eerste punt is waarover je zeker moet zijn voor je het avontuur aangaat.
Edit*: Ondanks uitgebreide intake is het daarom ook enorm belangrijk om eerlijk en transparant tegenover mekaar te zijn
